De European Grand Prix – Stage 2 in Alfiano Natta, Italië zit erop. En wat was het een indrukwekkend slotstuk van de EGP-serie voor Groep B! Na een spannend en nat begin van het seizoen in Barcelona, mocht Team NL opnieuw de arena in – dit keer op Italiaanse bodem, in een omgeving waar de wijngaarden tot aan de horizon reikten, de paarden al klaarstonden, en de spanning voelbaar was in de lucht.
Het Nederlandse team leverde een sterke prestatie en eindigde op een mooie vierde plek in het teamklassement – een resultaat om trots op te zijn in een deelnemersveld van vijf sterke landen. Maar deze wedstrijd draaide om veel meer dan alleen uitslagen: het ging om samenwerking, flexibiliteit, persoonlijke groei en bijzondere momenten. En die waren er in overvloed.
Teambonding in een Italiaans huis
Net als in Barcelona verbleef het Nederlandse team samen in één huis – een oude, charmante Italiaanse woning in de heuvels, waar het samen eten, kletsen, koken en nagenieten minstens zo belangrijk was als de competitie zelf. Het was een week van gezamenlijk opstaan, elkaar helpen met voorbereiden, en ’s avonds nog even napraten over de dag. Deze gezamenlijke basis zorgde voor een hecht teamgevoel.
Ervaringen van deelnemers
Voor Kimberley, die als junior deelnam aan haar eerste EGP-wedstrijd, was de week een aaneenschakeling van bijzondere ervaringen.
“Het was voor mij echt een fantastische ervaring! Mee mogen doen als junior aan de EGP, leuke mensen leren kennen met dezelfde passie, ontzettend veel geleerd – dat alleen al was onvergetelijk. Maar daar bovenop kwamen nog alle kleine en grote momenten: samen met de andere Nederlanders in één huis wonen, elke dag gezellig samen Italiaans eten, heel veel rijden, nog meer boogschieten, en bovenal mijn persoonlijke records verbeteren. En dan ook nog mogen rijden op Spartaco tijdens de competitie – wat een ontzettend leuk en lief paard!”
Haar 6e plaats in de juniorcategorie was de kers op de taart van een week die smaakte naar meer.
“Ik zou zó weer terug willen…”.
Louise begon haar EGP-week met wat toeristische uitjes in de omgeving, maar vanaf woensdag stond alles in het teken van de wedstrijd. Tijdens de training onder leiding van Alan le Gall merkte ze al dat haar wedstrijdpaard Onika een uitdaging zou worden.
“Ze scheurde echt over de 90 meter track – ik dacht: dit is veel te snel voor mij. Maar toch besloot ik haar te houden, en daar ben ik zó blij mee. We vonden uiteindelijk een fijne balans. Zodra ik de teugels losliet, liep ze heerlijk constant. Dat gaf me vertrouwen om me te focussen op het schieten.”
En dat werkte:
“Ik haalde onverwacht mijn eerste HA5-score op de Tower, en voor het eerst heb ik tijdens de Hunt track de sprong genomen – dat voelde als een overwinning op zich. En dan ook nog in zo’n gezellige sfeer, waar je iedereen weer tegenkomt van eerdere wedstrijden, elkaar aanmoedigt, samen baalt en samen viert. Dat maakt het voor mij zo bijzonder.”
Louise eindigde knap als 8e bij de senioren.
Voor Milou verliep de week iets anders dan gepland. Tijdens de trainingsdag wist ze haar hand te breken – zonder te vallen.
“Gewoon een onhandige beweging tijdens het paarden testen… en hup, gips. In het ziekenhuis voelde het alsof ik terugging in de tijd – maar ik kwam terug met een mooi Italiaans souvenir: een dikke gipsarm.”
Toch liet ze zich niet uit het veld slaan.
“Natuurlijk was het jammer dat ik niet kon rijden, maar het was voor mij de eerste grote internationale wedstrijd, dus het was alsnog enorm leerzaam om te zien hoe alles werkt en samen met het team daar te zijn. De sfeer, het niveau, de contacten met ruiters uit andere landen – dat maakte het allemaal meer dan de moeite waard. Iedereen was superlief, en ik heb nu al zin in Luxemburg in augustus!”
Voor Marleen begon de wedstrijd als een individuele deelname, maar toen Milou door haar blessure niet kon starten, werd haar gevraagd het team te versterken.
“Dat was even schakelen – als teamlid voel je toch meer verantwoordelijkheid. En ik moest natuurlijk ineens mee in de openingsceremonie te paard. Gelukkig kon ik Roger (deelnemer uit Zwitserland die ik al eerder had ontmoet) z’n paard lenen die hij had meegebracht. Ik zat er net op en moest meteen met het team in galop door de track – spannend, maar het ging super.”
In de wedstrijd zelf was haar paard Morosita een ware krachtbron.
“Ze wilde graag de randjes van de track opzoeken, wat het niet makkelijker maakte met schieten, maar ze deed het fantastisch. Altijd onder de tijd gereden, en op de Hunt waren we op één persoon na de snelste. Dat gaf zo’n adrenalineboost! Een paar targets gemist, maar gelukkig gecompenseerd met tijdspunten. De tower en raid waren niet mijn beste scores, maar ik mag niet ontevreden zijn en blij met mijn bijdrage aan het team.”
Naast haar rol als ruiter kreeg Marleen ook een unieke kans:
“Ik heb al wel wat ervaring als target judge en organisator, maar nu mocht ik voor het eerst echt meedraaien in het wedstrijdsecretariaat – dus het fysiek én digitaal invoeren van scores. Super leerzaam om te zien hoe alles achter de schermen werkt en fijn dat ik het vertrouwen kreeg om dit op zo’n belangrijke wedstrijd te doen. Het gaf me ook meer begrip voor het werk dat daar zit.”
Ze eindigde als 7e bij de senioren – én groeide op meerdere fronten.
Voor Asjra betekende Italië haar eerste deelname aan een grote internationale wedstrijd – en dat bracht een heel nieuwe dynamiek met zich mee. Niet lang daarvoor had ze in Polen haar eerste internationale ervaring opgedaan tijdens een trainingsweek met aansluitende wedstrijd bij Stajnia GROM.
De opzet in Polen was overzichtelijk en goed gestructureerd – ideaal om de eerste stappen op internationaal niveau te zetten. In Italië was de realiteit anders: een groot deelnemersveld, veel ruiters en paarden, en – zoals dat hoort bij een evenement van deze omvang – het nodige schakelen in planningen en paardenkeuze.
De trainingsdag en uittestdag voelde wat chaotisch aan voor Asjra, maar na meerdere paardwissels kwam ze uiteindelijk uit bij Scout, een paard waar ze snel een fijne connectie mee wist op te bouwen.
“Ik was tijdens de wedstrijd toch wel erg blij met Scout die erg stabiel aanvoelde. In Italië merkte ik ook hoe belangrijk een stapsgewijze rustige opbouw voor mij is en dat ik routine nog mis”.
Desalniettemin was het een geslaagde en leerzame week, waarin flexibiliteit, gezelligheid maar ook het belang van teamgenoten centraal stond. De hunt vond Asjra het leukste onderdeel.
“Alhoewel Scout in het begin wat aanmoediging nodig had, was ik wel heel tevreden met de controle die ik had en de lijnen die ik heb kunnen rijden. Hoewel veel niet raak was, heb ik wel veel schietpogingen gedaan en dat was voor mij al weer een hele stap voorruit”.
Met een 14e een plaats in het seniorenklassement is Asjra weer een ervaring rijker en heeft ze waardevolle stappen weten te zetten in haar ontwikkeling als boogschutter te paard.
Samen sterk
Wat boven alles bleef hangen na deze week, was de kracht van het team. Iedere deelnemer heeft zijn of haar eigen route afgelegd, met eigen pieken en dalen, maar samen vormden ze een hechte groep waarin alles bespreekbaar was, en iedereen voor elkaar klaarstond.
De eindstand – een zinderend slot
Italië was dit seizoen duidelijk de sterkste en mag volgend jaar doorstromen naar Groep A. Maar achter hen speelde zich een bloedstollende strijd af: het verschil tussen Groot-Brittannië en Spanje was na 18 onderdelen slechts 0.4 GP punten op een totaal van 600 – een ongekende finale! Nederland eindigde als 4e.
Eindstand EGP Groep B 2025:
- 🥇 Italië – promotie naar Groep A
- 🥈 Groot-Brittannië
- 🥉 Spanje
- 🇳🇱 Nederland
- 🇸🇪 Zweden
Bedankt!
Dank aan alle ruiters, grooms, trainers, juryleden, vrijwilligers, organisatoren en paarden – zonder jullie was dit evenement niet mogelijk geweest. En een extra dankjewel aan ons eigen team, dat met enthousiasme, veerkracht en humor Nederland heeft vertegenwoordigd in Barcelona én Italië. Jullie maken ons als bond trots. 🧡
Oh, en die EGP-medailles? Die liggen voor jullie klaar voor wie hem nog niet heeft ontvangen.
Internationaal meedoen? Dat kan!
De EGP in Italië liet opnieuw zien dat je ook zonder officiële teamplek waardevolle internationale ervaring kunt opdoen. Zo reisden Asjra en Marleen aanvankelijk mee als individuele deelnemers, maar stonden ze toch midden in het teamproces.
Asjra reed als individu, maar trainde, verbleef en leefde de hele week samen met het Nederlandse team. Door omstandigheden werd Marleen uiteindelijk op het laatste moment onderdeel van het officiële team, toen ze inviel voor Milou.
Het laat mooi zien: ook als individu hoef je het niet alleen te doen. Internationale wedstrijden bieden niet alleen wedstrijdervaring, maar ook een kans om te groeien, andere ruiters te ontmoeten en jezelf te laten zien op internationaal niveau – óók als je (nog) geen vast onderdeel van het Nederlands team bent.
Hoe vaker je meedoet, hoe groter de kans dat je stijgt in de klassementen en geselecteerd wordt voor toekomstige teamwedstrijden. Daarom moedigen we bij MAAN deelname aan internationale wedstrijden van harte aan.
En mocht je twijfelen om alleen te gaan: vaak reizen andere leden ook af naar dezelfde wedstrijd, en het teamgevoel ontstaat vaak vanzelf, zoals je in dit verhaal ook kon lezen.
📅 Bekijk de wedstrijdagenda op onze website – en laat je inspireren!
